Kultura „wyniku” czy też filozofia „liczy się tylko wynik” jest ciągle bardzo silna. Tak więc jak byśmy nie podchodzili „do tematu” dzieci wiedzą, że przegrały – i często bardzo to przeżywają. Stres wzmacniają postawy niektórych rodziców i trenerów, którzy nie kryją rozczarowania czy wręcz jawnie krytykują. Tymczasem w sporcie dzieci nie powinno być miejsca na takie emocje! No ale my nie o tym jak powinien być traktowany i przedstawiany wynik – a co zrobić kiedy już dziecko doświadczy porażki.

Co mnie zainspirowało do napisania tego tekstu? Niezmiennie powód jest jeden – zdecydowanie zbyt dużo dzieci odchodzi od sportu (50-70%!) i robią to w coraz młodszym wieku (nawet 9 lat!). Musimy coś z tym zrobić! Zwłaszcza, że wina leży w nas – dorosłych.

Z racji swoich zainteresowań często przeglądam zagraniczne blogi i strony internetowe poświęcone piłce nożnej dzieci i okazuje się, że to nie jest tak, że tylko my Polacy mamy te problemy. Borykają się z nimi wszyscy, także kraje, w których poziom sportowy jest bardzo wysoki a sport uprawia znaczna część społeczeństwa. Różnica jest jednak taka, że w innych krajach te problemy są odpowiednio diagnozowane i rozwiązywane!

Nikt podczas meczu nie powinien mówić dziecku “strzelaj”, “podaj”, “kiwaj”. Ani rodzice... ani trenerzy. Ani krzykiem... ani w formie polecenia. To zawsze powinna być decyzja dziecka. Im więcej razy ją podejmie, choćby błędnie, tym szybciej nauczy się podejmować ją lepiej.

Jakie komentarze są “dobre”, a jakich powinno się unikać?